Vorig jaar mei maakten Nico en Ida een reis naar Spitsbergen. We hebben even moeten wachten, maar vandaag mochten we met 41 deelnemers met hun mee. Comfortable in het warme zaaltje van het APG varen we naar het koude Noorden. We vertrekken vanuit Vlissingen met de Plancius. De Plancius is in 1976 gebouwd als onderzoeksschip ten behoeve van de Koninklijke Marine. En dat geeft toch wat vertrouwen. In 2009 werd deze 89 meter lange en bijna 15 meter brede boot verkocht en verbouwd tot expeditieschip. Hierbij werd het tevens versterkt tot ijsklasse 1D. Nu zullen we in deze terugblik geen verhandeling over ijsklassen houden, maar wel opgemerkt moet worden dat deze ijsklasse niet echt bestand is tegen ijsbergen. Misschien nog wel tegen de 10% die boven water zichtbaar is, maar niet tegen de 90% onder water. Enigzins zorgelijk gezien het doel van Nico en Ida. Maar zo moeten zij gedacht hebben, wil je het leven leven, dan zullen er risico's genomen moeten worden. Het resultaat daarvan mogen wij deze middag meebeleven.  Enthousiast vertellen zij over wat zij meegemaakt hebben en wat ze allemaal gezien hebben. Om en om vertellend en elkaar feilloos aanvullend als de een even niet weet wat de ander nog helder voor ogen staat, staan ze er als team.  En dat is de juiste instelling om zulke reizen te maken en tot leven te brengen. En wij genieten ervan. Richting het noorden varen we naar Jan Mayen. Een Noors eiland met een Nederlandse naam. Al in de zesde eeuw had een Ierse monnik het over een zwart eiland wat in brand stond. ('De ingang van de hel'). De Nederlandse kapitein van een expeditietocht  Jan Jacobsz May van Schellinkhuis herontdekte het eiland in 1614. Het hoogste punt van het eiland is de 2300 meter hoge vulkaan Beerenberg. Nico had het geluk op de laatste dag van hun verblijf op het eiland, toen de nevel even optrok, nog een mooie foto te maken van deze meest noordelijke vulkaan. We varen verder langs de kust van Groenland langs uitgestrekte ijsvelden, waar je maar beter niet in vast kan komen te zitten, naar Spitsbergen en ontdekken samen met onze avonturiers deze eilandengroep. Naast het boeiende verhaal van Nico en Ida zijn er de schitterende foto's. Van vogels, walvissen en dolfijnen, poolvossen en robben, verre ijsberen, schitterende omgevingen en dik inpakte personen. De rillingen lopen ons over de rug van al dat moois. Maar dan is er ook nog een andere kant. Al dat moois staat wel onder druk. Ook of juist in noordelijk streken is de opwarming van de aarde duidelijk merkbaar. Ida vertelt ons daarover. Los van wat wij daarvan vinden, worden wij wederom bewust van de wonderlijk mooie maar de ook zo kwetsbare wereld waarin wij leven. Nico en Ida bedankt voor deze geweldige weergave van jullie reis.

Bomen maar vooral oude grote bomen maken vaak iets los in ons. Wat heeft zo'n boom allemaal wel niet meegemaakt en wat zal zo'n boom ons allemaal te vertellen hebben. Het is dan ook niet vreemd dat de boom in veel verhalen en tradities terug te vinden is. Niet alleen bij ons maar in allerlei culturen. En in al die culturen staat de boom symbool voor het leven. Vandaar de benaming levensboom. Dat zal ook te maken hebben dat de boom geworteld is in de aarde en tegelijkertijd omhoog groeit naar de hemel. We kennen de boom al vanuit het paradijs. De boom van kennis van goed en kwaad. In het Hindoeïsme en Bhoeddhisme symboliseert God de wortels van de levensboom als bron van het leven. De stam en takken symboliseren het spirituele en de bladeren de mensen. Al met al heeft de boom een lange geschiedenis en heeft voor veel mensen een belangrijke betekenis. Ook als je niet een bepaald geloof aanhangt. Vandaag schilderen 18 dames hun eigen levensboom.  En wat hebben ze hier van genoten. Dat zal ook te maken hebben met de inspiratie die zit in een schat aan levenservaring. Met wat voorbeelden en eigen inzicht werd er zeer geconcentreerd gewerkt. Af en toe kon je een speld horen vallen. Zelfs was het moeilijk om de deelnemers tot de koffiepauze te verleiden. Want wat is het leuk om te werken aan je eigen levensboom. Daar moet je alle tijd voor nemen. Voor zover die tijd er vanmiddag niet was, namen een aantal deelnemers verf en penselen mee naar huis om daar hun boom af te maken. Er zijn mooie creatieve en vooral kleurrijke schilderijen tot stand gekomen. Als een afspiegeling hoe wij in het leven staan. Een ieder kan dan ook tevreden zijn met het eigen gemaakte werkstuk. Chapeau voor de resultaten op deze fijne en relaxte maar vooral betekenisvolle middag.

Ook in het andere zaaltje heerste een relaxte sfeer en kruiste Tiny met 3 heren de degens bij het klaverjassen en had Henk met 3 dames een leuke bridgemiddag.

Iedereen kent dat wel. Hoe meer spullen op zolder, hoe moeilijker het wordt iets terug te vinden. Wij ouderen hebben natuurlijk in ons leven al heel wat informatie verzameld. En elke dag komt daar weer nieuwe informatie bij. Geen wonder dat het even zoeken wordt als we iets terug moeten vinden. Het is niet ons geheugen wat ons in de steek laat, oké een klein beetje dan, maar het is voornamelijk de grote hoeveelheid informatie die wij in de loop van de jaren verzameld hebben, wat het wat lastig maakt om iets ook weer terug te vinden. En daar zijn wij ons vandaag met 40 deelnemers terdege van bewust als Robert ons in vijf rondes van tien vragen bestookt met vragen waar wij eigenlijk allemaal het antwoord wel op weten. Maar het antwoord zo een twee drie terug vinden in ons geheugen wordt even een beetje moeilijker. En dat maakt het deze middag toch ook weer zo leuk. Opgesplitst in zes groepen zoeken we naar antwoorden. Waarbij  de één het antwoord al gevonden heeft terwijl de ander nog zoekende is. Zo vullen we elkaar aan en vormen we een echt team. Mooie slimme vragen heeft Robert voor ons bedacht, dat moet wel even gezegd worden. Slag bij Nieuwpoort. Zestienhonderd zeggen wij. Gegrift in ieders geheugen. Ligt voor het oprapen. Hoeven we niet naar te zoeken. Maar Robert vraagt niet naar zestienhonderd. Maar naar wie tegen wie vocht. En dan moeten we toch weer even nadenken. Wie waren dat ook alweer. En zo zijn er deze middag meer van die vragen, waarvan we het antwoord soms pas vinden, als we ons formuliertje al dan niet ingevuld ingeleverd hebben. Er zijn niet alleen maar rondes met vragen over het verleden, maar bijvoorbeeld ook een ronde over tien Donald Duck figuren die benoemd moeten worden. En daar moeten we iets over zeggen. Robert heeft nu alvast aangekondigd dat hij deze vraag over pakweg een jaar of drie weer gaat stellen in een pubquiz. Dat u het maar weet, of beter gezegd dat u het dan ook nog maar weet. Na vijf ronden is het tijd om de punten te tellen, waarna de eeuwige roem volgt voor het winnende team. Daarna is het tijd voor de individuele ronde. In deze afval ronde mogen wij met rode en groene kaartjes bepalen of Robert wel of niet de waarheid spreekt. De eerste vraag die gesteld wordt, is of het woord karaat afkomstig is van keration (zaadje van de Johannesbroodboom). En dat hebben we nou net niet opgeslagen in ons brein en en moeten we dus gokken. Of het nu de geloofwaardigheid van Robert is, of iets anders. Feit is dat een ruime meerderheid kiest voor onwaar voor wat waar blijkt te zijn. En zo gaan er weinigen over naar de volgende ronde. Na nog een aantal vragen rest een zinderende finale met drie overgebleven kanjers: Tiny van Mil, Ada van de Steeg en Adriaan te Winkel. Helaas onze penningmeester struikelt in de laatste ronde over een stapeltje BH's van de Hema en valt af.

Tiny en Ada: Gefeliciteerd!!!!!

Empedokles was een wijsgeer die ongeveer 450 jaar vChr leefde en in de veronderstelling was dat uiteindelijk alles bestond uit vier elementen. Die eeuwige elementen zijn aarde, water, vuur en lucht. Naast de elementen zijn er volgens de leer van Empedokles ook nog twee natuurkrachten en dat zijn liefde en haat. Deze natuurkrachten gaan een eeuwige strijd aan, waarbij in een golvend patroon, dan de liefde wint en alles zich verbindt en dan weer de haat, waardoor alles weer uiteenvalt. Op deze filosofie is de tijdelijke tentoonstelling "De vier elementen" gebaseerd, waar wij deze middag van mogen proeven. De tentoonstelling is ondergebracht in een expositieruimte van Het Depot in Wageningen. Met het maximale aantal deelnemers van twintig wandelen wij met Ingrid Werdler, onze gids, door de elementen. De tentoonstelling bestaat uit een combinatie van een aantal werken uit de vaste collectie van het Depot en een aantal werken van studenten van de ArtEZ Hogeschool in Arnhem. Met Ingrid staan we aan het begin van de rondleiding stil bij het 12 meter lange beeld 'Anatomico che cammina' van Novello Finotti. Ingrid vertelt niet wat de kunstenaar bedoelt, maar vraagt aan ons wat wij zien en ervaren. En dat is een eye-opener. Vaak vragen wij ons af wat de kunstenaar wil uitdrukken. Maar even belangrijk is zelf te kijken en zelf onze eigen visie op de wereld en onszelf te ontdekken, waarbij de kunstenaar ons een beetje op weg kan helpen. Een leerzame opsteker deze middag. Die betrokkenheid zien we ook terug in het werk 'Aarde' van Stephanie Madura. Een van de studenten. We zien een bol (de aarde) bedekt met gebouwen. Daaronder op de grond een verdord boompje. In onze moderne tijd veronachtzamen wij de natuur. De natuur, waarvan wij toch deel uitmaken en afhankelijk van zijn. Wellicht een hebzuchtige fase in het leven, wat we zouden kunnen duiden als de fase van verval. In een aantal werken zien we dan ook dat deze jonge studenten zich zorgen maken over onze huidige tijd, waarin we vaak zo onverschillig omgaan met onze leefomgeving. Tussen de gebouwen op 'aarde' zien we een aantal spiegeltjes, waarin wij als het ware onszelf kunnen spiegelen. Ook deze zelfreflectie kan leerzaam zijn. Na nog een aantal werken "om over na te denken" komen we tot slot bij 'Vleugels van Verlangen' van Andreas Hetveld. Hoe graag wij ook los zouden willen komen van de aarde en vrij zouden willen zijn, wij blijven gevangen in het keurslijf van de vleugelconstructie ofwel van onszelf. We zullen pas echt vrij zijn als we los kunnen laten, om als de tijd daar is, bevrijdt terug te kunnen keren naar moeder Aarde. Dan zullen we weer in liefde verbonden zijn.