Dit keer passeren we het Perron en is de volgende halte de cultuurfabriek waar we de lunch gebruiken. Zesentwintig deelnemers schuiven aan in de voor ons kunstmatige gecreëerde ietsje, pietsje krappe lunchruimte binnen de cultuurfabriek. We worden verrast met een uitstekende pastinaaksoep. Dat is in ieder geval een goede binnenkomer. Na de soep volgen de broodjes. Alleen de aanblik al doet ons watertanden en wij happen dan ook gretig toe. Niet verwonderlijk dat de voorraad broodjes al snel verdwenen is en nog slechts lege bordjes resten. Ter afsluiting is er nog ruimte voor koffie. De bediening is echter een beetje traag, waardoor onze voorzitter zelf aan de slag moet. Dat is verder geen punt, hoewel deze horeca gelegenheid wellicht bij ons niet meer met stip genoteerd zal staan. Maar gezellig is het wel en het is toch altijd weer een happening met elkaar te kunnen lunchen. Geïnspireerd door de kunstwerken rondom ons komen er weer allerlei onderwerpen op tafel. Maar natuurlijk is het vooral het coronavirus wat ons allemaal bezig houdt. Grote gevolgen voor de maatschappij, maar ook op kleinere schaal heeft het de nodige consequenties. Ook voor ons, zowel voor ons als groep als individueel. Deze middag is voorlopig de laatste middag waarin we gezamenlijk iets doen. Juist nu, in een tijd dat we elkaar misschien meer dan ooit nodig hebben, is het eventjes belangrijk om elkaar los te laten en voldoende afstand te nemen, maar wel met een warm gevoel en zonder elkaar uit het oog te verliezen. Zo hopen we elkaar weer spoedig in goede gezondheid te kunnen ontmoeten in een volgende terugblik.

Stipt om twee uur richten ruim 30 hongerige blikken zich op Marian Enkelaar. Zij gaat ons alles vertellen over voeding. En ja hoor, nauwelijks begonnen of er ligt al een vraag op ons bordje. Waarvoor dient voeding? En terwijl het water ons in de mond loopt bij de gedachten aan frites, frikandellen en gebak van Tamminga, uiteraard weggespoeld met een paar flinke slokken wijn, gooit Marian al direct roet in het eten. Voedsel is een elementaire levensbehoefte, waar we verstandig mee om moeten gaan. Marian vertelt ons in rappe woorden over doel en noodzaak van goede voeding. Dat geldt natuurlijk voor iedereen, maar juist ook voor ons ouderen. Ouderdom kan een waardevolle periode zijn in ons leven. Een tijd waarin we ons vaak nog meer bewust zijn van de eindigheid van het leven, waardoor we juist nog intenser en met plezier van het leven kunnen genieten. Maar we ontkomen er niet aan dat alles ook ietsje minder wordt. En dat hindert ook niet als we tot het inzicht zijn gekomen, dat we het leven moeten nemen zoals het komt. Ondanks dat hart en bloedvaten minder worden. De werking van onze organen vermindert. We meer kans lopen op botontkalking. We spierweefsel verliezen en daarmee spierkracht. En mochten we in dit rijtje nog iets vergeten hebben, dat ook dat het gevolg van ouderdom kan zijn. Omdat we ook nog zitten met ons geheugen. Ook dat neemt geleidelijk af. Dat zitten is overigens een ander probleem. Behalve voeding is ook bewegen uitermate belangrijk op onze leeftijd. Vanmiddag horen we van Marian alles over voeding en beweging. Vooral om die onontkomenlijke nadelen van het ouder worden zo goed als mogelijk uit te stellen of zo mogelijk te verminderen.
In smeuïge en smakelijke hapklare brokken vertelt zij over bouwstoffen, brandstoffen, vitamines, mineralen. Over vezels en vetten. Over vrije radicalen en antioxydanten. En over onvoorstelbare hoeveelheden bacterien die ons helpen ons voedsel in meterslange darmen te verteren tot bruikbare stoffen. Juist die achtergrond informatie motiveert ons om toch nog meer naar de keuze van ons voedsel te kijken en ons nog meer te bewegen richting de schijf van vijf. In die schijf is overigens een behoorlijk segment ingedeeld voor ons drinkpatroon. Drinken is belangrijk en dan vooral ook voor ouderen, omdat met de ouderdom ook het dorstgevoel afneemt en uitdroging op de loer ligt. Voor wie deze uitspraak dronken van vreugde tot zich neemt, ontkomt niet aan de kater. Want we hebben het hier niet over alkoholische dranken. Wij moeten ons juist hierin matigen. Hoewel een wijntje op zijn tijd best wel mag van Marian. Wij mogen ons gelukkig prijzen dat Marian ons op een positieve wijze bewust maakt van dat wie wij zijn, ook al is het maar een klein beetje, ook te maken heeft met wat wij eten. Na heel veel informatie in een voor het gevoel te korte tijd, bedanken we Marian na afloop met een prima fles rode wijn (hebben we nu toch over) voor deze super gezonde en leerzame middag. Verzadigd en voldaan van wat wij deze middag tot ons genomen hebben, bewegen wij ons weer richting huis. Dank je het was top Marian!!!

Voor wie nog even terug wil lezen wat we deze middag allemaal besproken hebben. De volledige presentatie vind je HIER.

NB. Marian verzoekt ons nog het volgende te melden:

Vanmiddag werd de vraag gesteld of cafeïnevrije koffie dezelfde beschermende  werking heeft tegen het krijgen van dementie als gewone koffie. Ik dacht van wel maar het blijkt  dat dit alleen geldt voor cafeïnehoudende koffie en wel bij gebruik van 3 kopjes daarvan per dag. Zwarte thee (de normale thee) bevat theïne wat hetzelfde is als de cafeïne in de koffie, echter de hoeveelheid die in thee zit is veel lager nl 30 mg tegen 125 mg cafeïne per kop koffie.

En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet.... Nee, dat wilden we sowieso niet. En voor wie daar bang voor was. Zulke liedjes zongen we ook niet, hoewel daar natuurlijk verder niets mis mee is. Ruim veertig deelnemers zongen voor de pauze mee met evergreens als "Het is een nacht" van Guus Meeuwis en "Jimmy" van Boudewijn de Groot. Uit volle borst! Hoewel ieder voor zich zijn geluid min of meer dempte, naar gelang zijn/haar vermeende zangkwaliteiten. Maar meedoen was het motto deze middag, al bleef dat in een enkel geval beperkt tot het slechts enigszins meebewegen van de mondspieren. Maar dat hinderde niet. Want meedoen deden we en dat lag zeker ook aan Willem die ons weer een geweldige fijne middag bezorgde. Met zijn inspirerende woorden en sprankelende gitaarmuziek voerde hij ons onder andere mee met "My Bonnie is over the Ocean". Zaten wij "Daar langs die waterkant". Was het ons moment met "Iedereen is van de wereld". Voelden we de pijn van "He'll have to go". En zochten we troost met "Hey Jude". Veel te snel was het 'meezing' uur om en was het alweer pauze.

Na de pauze was er de verrassing. Willem had Peter Beurskens meegenomen. Beide zijn niet alleen bekende leden van de Peter Beurskens Band, maar kennen elkaar al van jongs af aan. En die intense zichtbare vriendschap had niet alleen zijn weerslag op hun optreden, maar ook op ons en op de super fijne sfeer op deze muzikale middag. Het was een middag van ons met ons en onder ons. Begeleid door Willem werden alle registers opengetrokken en zong Peter de sterren van de hemel met onder andere "Vincent", "Knocking on heavens door", "You've got a friend" en "To love somebody" en nog veel, heel veel meer. Stuk voor stuk nummers uit vroegere tijden. Nummers die hun glans nooit verloren hebben. Zoals ook wij, ondanks dat we al op leeftijd zijn, onze glans niet verloren hebben. En we ons nog steeds, zeker in ons hoofd, jong kunnen voelen en daarom nog altijd een aardig toontje mee kunnen zingen!! Helaas, ondanks dat we tegenwoordig een kwartiertje langer hebben in het APG, was de tijd na een luid en gemeend applaus tekort voor een toegift. Dat houden we dus nog tegoed! We kijken er naar uit Willem!!!

En voor wie de sfeer op deze middag nog even wil proeven:

Vorig jaar mei maakten Nico en Ida een reis naar Spitsbergen. We hebben even moeten wachten, maar vandaag mochten we met 41 deelnemers met hun mee. Comfortable in het warme zaaltje van het APG varen we naar het koude Noorden. We vertrekken vanuit Vlissingen met de Plancius. De Plancius is in 1976 gebouwd als onderzoeksschip ten behoeve van de Koninklijke Marine. En dat geeft toch wat vertrouwen. In 2009 werd deze 89 meter lange en bijna 15 meter brede boot verkocht en verbouwd tot expeditieschip. Hierbij werd het tevens versterkt tot ijsklasse 1D. Nu zullen we in deze terugblik geen verhandeling over ijsklassen houden, maar wel opgemerkt moet worden dat deze ijsklasse niet echt bestand is tegen ijsbergen. Misschien nog wel tegen de 10% die boven water zichtbaar is, maar niet tegen de 90% onder water. Enigzins zorgelijk gezien het doel van Nico en Ida. Maar zo moeten zij gedacht hebben, wil je het leven leven, dan zullen er risico's genomen moeten worden. Het resultaat daarvan mogen wij deze middag meebeleven.  Enthousiast vertellen zij over wat zij meegemaakt hebben en wat ze allemaal gezien hebben. Om en om vertellend en elkaar feilloos aanvullend als de een even niet weet wat de ander nog helder voor ogen staat, staan ze er als team.  En dat is de juiste instelling om zulke reizen te maken en tot leven te brengen. En wij genieten ervan. Richting het noorden varen we naar Jan Mayen. Een Noors eiland met een Nederlandse naam. Al in de zesde eeuw had een Ierse monnik het over een zwart eiland wat in brand stond. ('De ingang van de hel'). De Nederlandse kapitein van een expeditietocht  Jan Jacobsz May van Schellinkhuis herontdekte het eiland in 1614. Het hoogste punt van het eiland is de 2300 meter hoge vulkaan Beerenberg. Nico had het geluk op de laatste dag van hun verblijf op het eiland, toen de nevel even optrok, nog een mooie foto te maken van deze meest noordelijke vulkaan. We varen verder langs de kust van Groenland langs uitgestrekte ijsvelden, waar je maar beter niet in vast kan komen te zitten, naar Spitsbergen en ontdekken samen met onze avonturiers deze eilandengroep. Naast het boeiende verhaal van Nico en Ida zijn er de schitterende foto's. Van vogels, walvissen en dolfijnen, poolvossen en robben, verre ijsberen, schitterende omgevingen en dik inpakte personen. De rillingen lopen ons over de rug van al dat moois. Maar dan is er ook nog een andere kant. Al dat moois staat wel onder druk. Ook of juist in noordelijk streken is de opwarming van de aarde duidelijk merkbaar. Ida vertelt ons daarover. Los van wat wij daarvan vinden, worden wij wederom bewust van de wonderlijk mooie maar de ook zo kwetsbare wereld waarin wij leven. Nico en Ida bedankt voor deze geweldige weergave van jullie reis.